Jetlag & Japanse rechtlijnigheid

Yes, eindelijk, de verlossende woorden dat de landing is ingezet en dat we binnen een half uurtje zullen landen op Kansai International Airport in Osaka, Japan. Het is inmiddels net iets voor half negen 's ochtends, Japanse tijd, en dat betekent dat het in Nederland ongeveer half twee 's nachts is. Met andere woorden: we zijn al helemaal naar de haaien en de dag is nog maar net begonnen.

Maar het goede nieuws is dat Jurriaan het su-per-goed heeft gedaan! In totaal misschien een minuut of tien een beetje gejengeld maar dat was het dan ook wel. Echt trots op ons kleine ventje! Hij heeft veel geslapen, tv gekeken (dank Bluey), spelletjes gespeeld op de iPad, rondgekropen, gelezen in zijn nieuwe boek, gesmuld van de door de stewardess geregelde hamburger... Wauw ik kan het bijna niet geloven zo goed ging het!

Na aankomst snel bagage ophalen en de vanuit Nederland gekochte Japan Rail Passes afhalen bij het pick-up punt op het vliegveld. Maar oef, er stond een hele... lange... rij... Wij waren niet de enigen met het idee om de rail passes gelijk op te halen en het proces van ophalen kwam niet geheel efficiënt op ons over. Toch maar in die rij, want we zijn er nu toch en we hebben geen zin om van de week nog eens een stuk te reizen om de rail passes op te halen. Jurriaan deed het nog steeds goed en, hoewel hij moeite had slaap te vatten in zijn buggy, viel het jengelen nog steeds mee.

De Japan Rail Pass is een kaart waarmee je voor een periode van één, twee of drie weken onbeperkt kan reizen met de trein en hier en daar een metro binnen Japan. Hoewel niet goedkoop, we waren voor drie weken voor twee personen 890 euro lichter, is de Japan Rail Pass een redelijk goede deal als je tijdens een reis door Japan veel met de trein reist. Wij verwachten niet gigantisch veel te reizen, maar kwamen er na een snelle schatting op uit dat de rail passes voor ons ongeveer hetzelfde zouden kosten als losse tickets en hebben daarom gekozen voor de flexibiliteit van de rail passes en het niet hoeven afwegen van reiskosten bij het maken van een tripje hier en daar.

Enfin, wij in die rij en het begon flink zonnig te worden. Er was alleen vooraan de rij schaduw, dus het wachten werd minder en minder prettig. Daar bovenop kreeg Eefje een berichtje van haar telecom provider dat haar roaming werd uitgeschakeld omdat ze over de limiet van 50 euro heen was gegaan voor het downloaden van WhatsApp berichtjes die ze tijdens de vlucht had ontvangen (een dure reminder dat we onze internet roaming snel uit moesten zetten).

Eindelijk aan de beurt, rail passes opgehaald en nu snel op weg naar het hotel. Met de trein, want het hotel is vlakbij Kyoto Station, dat eenvoudig vanaf het vliegveld te bereiken is. We moesten één keer overstappen. Het eerste gedeelte was in een heerlijk rustige trein met gereserveerde zitplaatsen, het tweede was een stuk drukker tussen de lokale bevolking in het centrum van de stad. Op het overstapstation moesten we even wachten, maar dat was een mooie ervaring met vogelgeluiden uit de speakers van het station en allerlei fancy geluidjes wanneer een trein aankwam, vertrok, of wanneer er gewoon iets werd omgeroepen. En, in tegenstelling tot Nederland, vormden de Japanners nette rijen bij het wachten op de trein, stickers op de perrons gaven aan waar de deuren van de trein zullen uitkomen. Dus geen gedrang bij het betreden van de trein, maar netjes first come, first served.

Na ongeveer een uurtje treinen kwamen we aan bij het station. We kozen ervoor geen taxi te nemen en te lopen naar het hotel, want het was maar ongeveer een kwartiertje lopen. En het was inderdaad goed te doen, we liepen langs de Kyoto Tower, de hoogste toren van Kyoto met uitkijk deck, een groot tempelcomplex (de Higashi-Honganji tempel), een erg mooie Japanse tuin (de Shosei-en Garden Kikoku-tei) en een relaxed uitziend koffietentje (Murmur coffee). Het was ondertussen wel erg heet geworden (28 graden) en de zon brandde behoorlijk toen wij met onze backpacks en buggy door de stad liepen, dus het was een verademing toen we uiteindelijk bij het hotel aankwamen.

Wij verblijven in Hotel Glad One Kyoto Shichijo, een net hotel op loopafstand van Kyoto Station en verschillende toeristische attracties. De check-in tijd van het hotel was inmiddels aangebroken, dus snel inchecken en dan nog even in ons bed inchecken dachten wij. Niet dus, want wij kregen eerst te maken met de Japanse rechtlijnigheid van de (overigens super vriendelijke) baliemedewerker van het hotel:

Het invullen van de benodigde papieren verliep snel, maar toen we aankwamen bij het doen van de aanbetaling bleek dat onze credit card niet geaccepteerd werd. De baliemedewerker pakte zijn iPhone erbij, begon er Japans tegen te praten en er verscheen op het scherm “Payment not working, maybe you try again”. Dus wij proberen het nogmaals... en nogmaals... en nogmaals... en zo ging het een aantal keer door.

Toen werd er weer druk in de iPhone gepraat en verscheen op het scherm “Maybe you call bank”. Maar wij legden uit dat het nog ‘s nachts is waar wij vandaan komen, wij een heel lange vlucht achter de rug hebben en graag onze baby op bed wilden leggen. Toen werd ons weer een aantal keer gevraagd het opnieuw te proberen en de bank te bellen.

• “Kunnen wij niet eerst even slapen en dan daarna nogmaals proberen?”
• Er verscheen weer: “Maybe you try again” en er werden weer een aantal pogingen gedaan om een betaling te doen met de credit card.
• “Kunnen wij niet eerst slapen en dan ergens gaan pinnen? De baby moet nu echt slapen”
• “Maybe you try again” en weer een aantal pogingen
• “Kunnen wij met de manager praten?”
• Toen bleef hij een beetje naar scherm van zijn computer staren, wellicht omdat hij de manager niet durfde te vertellen dat de betaling niet lukte.
• Na een tijdje erop aandringen kwam toch de manager erbij. Die gaf aan dat we eerst even konden slapen en daarna konden pinnen om de aanbetaling te doen...

Eindelijk naar onze kamer en naar bed! Het was een klein kamertje met een heel groot bed, maar alles paste erin en we konden zelfs nog het meegebrachte babybedje van Jurriaan kwijt tussen het bed en het bureau. En een wc met entertainment systeem (geluidjes, wc-bril verwarming, sproeiers, je kent het wel). Maar voor nu lekker met z’n drieën op het grote bed en slapen, tenminste... het was inmiddels ochtend geworden in Nederlandse tijd; Jurriaan kreeg daardoor weer flink wat energie en heeft eerst nog een half uur over het bed gerausd, voordat we uiteindelijk in slaap vielen.

Na even geslapen te hebben was het tijd om te pinnen, wat boodschappen te halen en een restaurantje te zoeken voor het avondeten. Wij kwamen uiteindelijk uit bij een heel leuk, niet al te groot restaurantje genaamd Nanabankan waar we een heerlijke Japanse maaltijd met allerlei hapjes hebben gegeten en waar Jurriaan zich kostelijk heeft vermaakt met de eetstokjes. Het was wat ons betreft een goede afsluiting van de eerste dag in Japan en een goede kennismaking met de Japanse keuken.

Op de terugweg naar het hotel zijn we nog snel even langs een 7-Eleven winkeltje geweest om te pinnen en ontbijt voor de volgende dag te halen: lekkere kleverige sandwiches, yoghurt waarvan we niet wisten of het naturel was of gezoet (het was gezoet), een banaan en wat buideltjes nasi. Daarna weer terug naar het hotel en snel naar bed. Oyasumi nasai, oftewel goede nacht!